De schilderijen van Michiel Schrijver (1957) geven ons de gelegenheid mee te reizen in zijn wereld. Schilderen is voor hem een vorm van reizen. En verwondering is zijn belangrijkste drijfveer. Verwondering over datgene wat hij aantreft in zijn binnenwereld, want dat is wat in zijn schilderijen verschijnt. Het is een wereld waarin architectuur een belangrijke rol speelt en daarop, daarboven en daartussen verpoost zich de mens.

Een comfortabele atmosfeer kenmerkt de schilderijen van Michiel Schrijver. Warm zonlicht schetst contouren en verlengt schaduwen. Olifanten, mensen, schepen en linten die wuiven in de wind. Samen met de kolossale gebouwen roepen ze een onwerkelijke sfeer op. De mensen lijken klein en onbelangrijk, vergeleken met de groteske klassieke architectuur, maar tegelijkertijd lijken ze iets groots en belangrijks te verwachten. De schilderijen van Michiel Schrijver stralen een intrigerende spanning uit, mede doordat zijn voorstellingen niet te herleiden zijn tot een bepaalde tijd of plaats.