Karel Zijlstra (Leeuwarden, 1958) maakt ijle, schijnbaar gewichtloze bronsfiguren, die van een hogere wereld afkomstig lijken te zijn. Het geheim van hun monumentaliteit zit hem in de spirituele kracht die Zijlstra aan zijn figuren meegeeft. In heel zijn oeuvre is hij opzoek naar de oorsprong van de mens. Het is niet toevallig te noemen dat hij zich daarbij laat inspireren door de Kelten. Dit natuur vererende volk beschouwde de zon, de bomen, de zee, de wind en het vuur als hun goden. De omhoog reikende bronzen zijn metaforen van het Keltische besef dat alles wat op deze aarde bezield is, zich hoger ontwikkelt. Het menselijke hoofd speelde bij de Kelten een grote rol. In de beelden van Zijlstra is dat goed te zien. De benen zijn op een enkele uitzondering na uitzonderlijk lang en ze komen vaak in één punt samen in de sokkel. Het lichaam heeft eigenlijk maar één bedoeling; het hoofd zover mogelijk omhoog brengen in de ruimte. De kale schedels met hun verfijnde gelaatstrekken worden soms getooid met zwierige hoofddeksels. De mensfiguren zijn af en toe levens groot.