De schilderijen van Jan Bouman zijn het resultaat van schetsen en studies, waarin zijn figuren worden ontworpen. Voor het grootste gedeelte ontstaan zijn tekeningen uit de herinnering, maar soms als het uitkomt, komen daar ook krantenknipsels of foto's bij van pas, die er zo in verwerkt worden alsof het herinneringen zouden zijn. Deze studies gaan van de natuur uit, maar zijn niet academisch. Zij volgen een zekere mate van stilering die het midden houdt tussen natuurlijkheid en kunstmatigheid. Proporties worden daarbij uit elkaar getrokken of samengeperst, verhoudingen veranderen, al naar gelang de schilder wil. De vorm die daarbij ontstaat, benadrukt het een en neemt het andere weer terug, zodat er een figuratie plaatsvindt die weliswaar enigzins natuurlijk oogt, maar in feite een constructie is. De studies van licht- en plooival bijvoorbeeld "kloppen" niet in de eigenlijke zin van het woord, maar zoeken toch de balans tussen het artificiële en de natuurlijke weergave en proberen ondanks de kunstmatige constructie een geloofwaardige vorm te vinden.

Hoewel de stofuitdrukking van zijn figuren en voorwerpen niet onbelangrijk is en ook daar de nodige aandacht aan besteed wordt, is deze toch ondergeschikt aan het geheel, zodat ook hier sommige details domineren en andere weer terughoudend zijn.

In principe wordt hetzelfde met de kleur gedaan. Ook hier is het zichtbare slechts het uitgangspunt. Een autonoom kleurgebruik dient de stemming van het geheel en kan daarom ook soms ver van de natuurlijke kleur afstaan. Zo bestaan er schilderijen die bijna monochroom, maar wel met een klein complementair contrast geschilderd zijn. Andere zijn weer in twee, of drie zich aanvullende kleuren gehouden. Het zijn creaties die wel door de realiteit zijn gevoed en doordrenkt, maar die toch meer uitgevonden dan nageschilderd zijn.