Ben Snijders (geboren in 1943) is een van de nestors van het huidige noordnederlandse stilleven. Hij ontving zijn opleiding op de Minerva-academie te Groningen en ontwikkelde daarna een stijl, die ondanks de toch rijke nederlandse voorgeschiedenis, een geheel aparte plaats inneemt. Hoewel in principe consequent realistisch, neigt de schildertrant in belangrijke delen van Snijders' schilderijen naar een meer impressionistische zienswijze. Naast het blauw in vele tinten, vormen vele tonen wit, gebroken wit en bruin de essentie van zijn palet. Slechts een enkele keer doorbreekt iets roods deze meditatief aandoende concentratie van soberheid. Op een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk bij Galerie Musch te Anloo (Drente) in 1983 kwam zijn ontwikkeling van een betrekkelijk braaf academisme naar zijn huidige eigen opvatting goed tot uiting.

Er zou in de wereld van de beeldende kunst meer aandacht besteed moeten worden aan het feit dat er, naast de wilde sporen die het avantgardisme trekt in het cultureel besef van de goegemeente, ook andere lijnen zijn, die aan de ene kant veel verder teruggaan in het verleden, maar tegelijkertijd minstens zoveel gerechtvaar- digde actualiteit in zich dragen. Dat zulks wat moeilijker te formuleren is doet daar niets aan af.Het staat buiten kijf dat Ben Snijders als geen ander in zijn kenmerkende idioom in staat is stillevens te componeren, die behalve dat wat goede stillevens van node hebben, ook andere componenten van de schilderkunst in zich bergen. Een daarvan is de bijzondere manier waarop hij de kleur blauw gebruikt. In verschillende tonen, in verscillende tinten, in harmonisch samenspel met de compositorische opbouw van de voorwerpen, waaronder veel flesjes, maar bovendien geschilderd op een manier -en zodanig dominerend in het vlak geplaatst- dat de abstracte hoedanigheid van het schilderij minstens zo belangrijk wordt. Als verstilde vormen van menselijke emotie, eigenlijk onstuimiger dan men ooit aantreft in een stilleven. Nog verder gaat het schilderij, waarin het abstracte blauw weer tot een beeld wordt gearticuleerd: op een blauwe achtergrond ziet men een blauwe ansicht, waarop een indrukwekkende blauwe golf de stilte van het stilleven accentueert.

Net als de opgeprikte kaart spelen andere reproducties, of fragmenten daarvan, in zijn schilderijen een belangrijke rol. Je kijkt als het ware langs de opgestelde voorwerpen naar een wereld, die zich afspeelt op een ander niveau. Het gaat te ver om te zeggen, dat daar de verborgen waarheden van Ben Snijders aan het licht komen, maar wel illustreert dit manipuleren met dimensies de complexiteit van het menselijk denken, zoals zich dat op verschillende niveau's van het bewustzijn afspeelt. Voorzover men stillevens kan en mag interpreteren zou men kunnen zeggen, dat Ben Snijders de keerzijde kiest van de menselijke neiging tot het maken van rumoer, maar daarmee is niet aangegeven dat hij de makkelijkste zijde kiest. De eerder vermelde, en op zich nauwelijks opvallende signalen naar een diepere gedachten- wereld achter de stillevens, refereren aan de complexiteit van de mens. Het onbeschrijfbare proces van het inpassen van voorbije ervaringen in de gebeurtenissen van het heden geven elk detail in het waarnemingsproces, waarvan een schilder weer een neerslag geeft in zijn schilderijen, zijn eigen betekenis. Men dient zich daar gevoelsmatig voor open te stellen, en dan nog is het een ijdele hoop te verwachten dat er iets van verduidelijking zal optreden.De waarheid in de schilderijen van Ben Snijders is die van de ontspannen emotionaliteit, waarmee hij als het ware verwijst naar een voorlopig eindpunt in de ontwikkeling van het menselijk perspectief: het streven naar harmonie binnen het kader van de mogelijkheden die er zijn, en rekening houdend met alle tekort- komingen en beperkingen, die de behoefte naar harmonie altijd in stand zullen houden